Bu səhər oyananda yenə bir səssizlik var idi çarpayının yanında..Bu səhərin bir fərqi var idi digərlərindən-Artıq 15-ci yanvarımı yaşayırdım ,amma , çarpayıdan qalxmağa belə gücüm yox idi..Biraz toparlandım və yenə həmin alaqaranlıq masanın arxasına keçdim.Boş vərəqlərlə dolu masamın üzərində bircə qələm var idi.Səssizliyimlə baş-başa qalanda mənə sirdaş olan o qələm.Elə o qələmdə öz sirlərini mənə danışırdı.Sizcə bəzən bir sözü düşünübdə qeyri-ixtiyari başqa sözü yazmaq təsadüfmüdür ? xeyir.. Bu qələmin sözüdür.Onunda danışmaq isdədikləri olur bəzən.Bu gündə biraz həmsöpət olarıq deyə qələmimi əlimə aldım.Biraz xatirələr biraz nostaji - rahatlaşmaq ümidi ilə..

“Bu səhər günəşi gözlüyürdüm  amma duman bürümüşdü bütün şəhəri.Yaşamaq üçün uyğun gün deyildi. Ama nə edə bilərəm ki ? Axı mənim tutacaq sözlərim var.Hər səhər sayəsində dik dura bildiyim sözləri deyirəm.Bəzən düşünürəm ki, verdiyim sözləri , vədləri , ümidləri həyata keçirdikdən sonra intihar edim.Hər kəsə isdədiyi kimi həyatı bəxş edim sonra isə səssizcə yox olum.Bilirəm dediyim qədər asan deyil bunları həyata keçirmək ,amma , mənim verdiyim sözlərdə çox deyil ki .. Və mən bu fikirlərlə bir çoxunun gözündə pessimizmə qapılmış bir yeniyetmə kimi görünərəm əgər dilimə gətirsəm.Elə fərqimizdə bundadı əziz qələm.Sən isdədiyini yazırsan, isdədiyini deyirsən bunu hər kəs normal qarşılayır.Ancaq, mən bunları kiməsə desəm mənə axmaq , pisixoloji əzab çəkən biri kimi baxacaqlar.Açığın deyim ki, mənim fikirlərimin dərinliyinə qədər çata bilən yeganə varlıq sənsən.Gec və çox çətin olsada bununla razılaşdım.İlk öncə mühitimi qınıyırdım , sonra mentaliteti , sonra dünyadakı bütün axmaqları daha sonra psixoloqları , sonra irqçiləri, sonra milliyətçiləri və sonra sonra..Bu gün isə mühitin ən axmağı , mentalitet sərhədlərində psixololoq , irqçi milliyətçiyəm.Qınağ hədəfim belə yoxdur.Quyunun dibində, lap dibində o qapqaranlıq zülmətin sonunda olan sonsuzluqdakı boşluqda itmişəm.Nə qədər çapalıyıramsa çıxa bilmirəm ki , bilmirəm..
Atam hər zaman başa salırdı ki , problemi həll etmək üçün öncə problemin nə olduğunu bilmək lazımdır.Mən nə qədər çalışsamda məsələnin nə olduğunu başa düşə bilmirəm.Məni sıxan bu mühitmidir ? Bəlkə , bu qədər təzyiq məni boğur ? yox.. Ola bilməz. Çünki  mən iki ildir ki bu yoldayam.Saysız hesabsız təzyiqlər mənə təsir etmir deyə bilmərəm.Lap təngə gətirir.Yığılmışam boğaza qədər.Amma bunları öncədən düşünmüşdüm..Bilirdim bunlar olacaq və mən özümüdə elə bir psixoloji qalxan yaratdım ki, edilən hər bir təzyiqi immunitet kimi qəbul edirdim.Təzyiqlərdən güc almasamda onlara görə yıxılmırdımda yəni..Belə çıxır ki , mühit mənə təsir etmir. Başqa nə ola bilər ki ? Yaşımın azlığındanmı bu qədər sıxılıram ? əgər elə olsaydı iki il öncədən sovrulub gedərdim çəkişmələr arasından.. Axı iki il öncə iki yaş daha balaca və iki yüz dəfə kiçik düşüncə çərçivəm var idi..Bəlkədə çürük beyinli gənclərdi mənim problemim ? onların psixologiyasına qarşılığım ? mənim mənəvi müharibəmdir bəlkə ?! Yox.. Baxmıyaraq ki , ətrafımda təspehli, dizlərinə qədər ulduz döyməli “gənclər” yada başında ruslar demişkən “kaskadyorlar” kimi “çeçenka” saxlayıb, dar balağ , qırmızı makasinlər var..Mən onlarla mübarizəni davam etdirəcək qədər güclüyəm deyə düşünürəm..Bəs bu qədər güclü ola bilirəmsə niyə özümü bu qədər dərinlikdə hiss edirəm ? bəlkə daha fərqli bir problem vardır ? Açılan hər tutqun səhərin davamında yaşadıqlarım nə qədər sıxırsa, çiynimdəki ağırlıqları ata bilmirəm mən..Düşünürəm ki, çətinliklər gecədən qalmalardı.Hər günün ağırlığı ilə yatıbda səhər həmin yüklə necə bir xoşbəxtlik gözləmək olar ki ? Ancaq ailəm dostlarım vardır o yükləri vaxt aşırı çiynimdən götürməyə kömək edirlər..Gecədən qalmalarlada bu qədər dərinə düşməmişəm demək. Əsəb və gərginlik ola bilərmi ? Və ya hansısa bir qadın, yada “hansısa” dediyim qədər sıradan biri olmayan o qadın ? Əsəb və gərginlik ola bilməz.Bunun üçün istirahət günləri ayırmışam və tamam rahatlaşdırır bəzən.. Bəs qadın ? Bu məsələyə toxunmağa çəkinirdim qələm sənsə qeyri-ixtiyari o sualı yazdırdın.. Bəli, bəzən buna görə çox sıxılıram , darıxıram, ipək saçları arasında özümü tapdığım qadının ətri burnumda qalıb və heç vaxtda getməyəcək..Eyni masa arxasında bu qədər uzaqlığı mən ilk dəfə onda görmüşəm. Və mən buna mənəvi böhran adını vermişəm..Bəzən özümü güclə sıxıram, qorxuram ayaqlarım da sənin kimi sözümə baxmıyıb məni onun yanına aparar , qollarım ona sarılar, dodaqlar öpər, gözlər baxar və bütün hiss etdiklərimi bildirər bütün cismim.Ancaq buda məni o dərinliklərə qədər batıra bilməz. Bəli razıyam bəzən o gözlərin içində yox oluram. Ama şair də gözəl deyib: “Öz səssizliyinlə baş-başa qalmağın qarşısında bir qadının yoxluğu nədir ki ? –Heçnə.” Otağımdakı sükutda boğuluram , musiqiyə nə qədər səs versəmdə sanki qulaqlarım kar olur..İnsan sakitlikdə öz vicdanıyla, kimsəsizliyi ilə baş-başa qalır deyirlər. Elə məndə bunuçün bu qədər dərinliyə gedirəm bəlkədə..
Yada tamam fikir qırıqlığının qovuşma nöqtəsidir səbəb ? 
-gecədən qalmaların yorğunluğunu çiynimdən ata bilmədən, mühitin arasında boğulmaq, mentalitet sərhədində “əxlaqsızlıq” görmək, dar balağlı makasinlilərin arasından təsbeh söhpətlərini-oğlanlıq mübahisəsini eşidə-eşidə, bir qadının yoxluğunu-uzaqlığını, əsəbləri və gərginlikləri içimdə basdıra-basdıra hər kəsin arasından sovuşub dərsə getməkmi sıxır məni ? məncə budur problem.Dama-dama göl olar deyirlər. Məndə bir göl deyildə okean qədər çoxalıb o damlalar.Bir günəş lazımdır ki, şüalarıyla istilik saçıb buxarlandırsın damlaları tək tək.Atamla bu yaxınlarda söhbət edərkən ağlımdan heç vaxt çıxmayacaq və həyatımda böyük dəyişiklik edəcək bir cümlə vurğuladı : “kazinoda udmağın bir yolu var o da kazinonun sahibi olmaqdır.” Sevgili qələm mən həmin günəş olmağı qərara almışam. Hər günkündən daha güclü olmaq , mübarizəni dayandırmamaq, hər şeyi qaldığı yerdən düzəltmək üçün əlimdən gələni edəcəm..indi isə sağollaşmalıyıq icazənlə..”

Masanın arxasından daha güclü biri olaraq qalxıb pəncərənən baxdımda,duman çəkilmişdi. Özümə bir fincan çay süzüb,saata baxmaq üçün boylandım.Günlər öncə yazdığım bir cümlə yadıma salmaq üçün divara yapışdırdığım bir vərəqdə gözümə sataşdı.Vərəqdə “Hədəflərimi sxem şəklinə salıb bir vərəqə köçürmək isdədim.Nə qədər kiçiltsəm də hədəflərimi sığdıracaq qədər böyük vərəq tapa bilmədim.Və anladım ki, “Məndə sığar iki cahan, mən bu cahana sığmazam” yazmışdım.Qeyri-ixtiyari üzümdə yaranan o təbəssüm məndə qəribə hisslər yaratdı.Və çayımı içib 15 –ci doğum günümdə məni maraqlandıran təbriklər üçün “mənim mübarizəmlə dolu” olan küçələrin arasından sıyrılıb hər günkü kimi dərsə getdim. 

"Ən kinli insanında içində-hardasa bir dərinliklərdə bir nostaji , bir qüssə vardır mütləq."

       -Yadımdadı indiki kimi, 2012-ci ilin əvvəlləri – yanvar ayı idi.Şaxtalı hava yerdə olan qar ilə birlikdə elə bil hər şeyi soyutmaqdan həzz alırdı. Köhnədən qalma bir fotaparatım vardı yalandan qurtdalıyırdım ki bəlkə düzəldim.Birdən qapımız döyüldü qaça-qaça getdim qapını açmağa. Nənəmi gözlüyürdüm ama başqa qadında gəldi nənəmlə birlikdə.Orta boylu arıq birdə solğun idi sanki.Nə qədər kövrək olsada içəri girəndə gülürdü və məni görəndə elə bərk qucaqladı ki, nəbilim Vallah elə bil onillik hərsətdə idi..Əlində rəngi solmuş qara çanta birdə bizə pay gətirdiyi üzərində “yeni il” yazılı bir salafan vardı. Onları mənə verdi özüdə nənəmlə bilikdə içəri otağa daxil oldu.Nənəm məni çağırdı qulağıma astadan pıçıldadı ki ,  “Hafiz sən burda otur bu xalaynan mən gedim yeməyi hazırlıyım”.Üzümü turşudaraq nənəmə oturmaq isdəmədiyimi bildirsəmdə məcburiyyətdən oturası oldum.

 Qarşımdakı qadında hey gülümsüyürdü.Bir müddət bir bizimiz süzdük. Otaqdada bir sükut  vardı. Birdən qoca qadın söhbətə başladı harda oxuduğum nə ilə məşgul olduğumu soruşurdu evə gələn hər qonaq kimi.Biraz  söhpətləşdik. Sora mən buna sanki öyrəşdim və sual verdim ki “xala sənin uşaqların ərin hardadı ?” elə bunu demişdim ki gözü doldu. Niyə dolmalı idi ki ? mənki o qədər kövrəldici sual verməmişdim..

  

  Qoca qadın söhpəti dəyişməyə çalışsada mən 2-3 dəfə eyni sualı təkrarladım.Axır qoca qadın dözmədi.Gözüdə o qədər doldu ki , bir damcı yaş süzüldü elə ordanda başladı hər şey. Danışmağa başladı..Açığın deyim ki ilk dəfə idi bir insanın bu qədər ürəkdən içi yana-yana danışmasını gördüm. Qadın dərindən nəfəs aldı və

“Bax oğlum sən bunları anlamarsan. Qarşındakı böyük , söhpəti dəyişirsə çox üzərində durma. İndi hələ uşaqsan başa düşmürsən.Bəlkə kiminsə dərdi var deyə bilmədiyi ? Bax bala, mənim ərim 1944-cü ildə o lənətə gəlmiş müharibədə dünyasını dəyişdi. Könüllü yazılmışdı. Məndə təzəcə öyrəndim öldüyünü. 46 cı ildə mühaibə tamam qurtarmışdı. Gedənlər qayıdırdı ama , ama mənim ərim gəlmədi. Tam indiyə qədər yəni  67 ildi ki gözlüyürəm. O gedəndə mən hamiləydim və birdə bir yaş iki aylıq oğlum vardı. Hər ay o sovetlərdə ölənlərin adları yazılan löfhə vare ora gedirəm adlara baxıram heç olmasa ölüb ölmədiyini bilim.Ordada yoxdu adı..Hər səhər duranda tanrıya dua eliyirəm bəlkə bir xəbər gələr deyə..”

-Xala bəs sənin oğlun noldu ? o haradı ? – deyə soyuşdum. Bilsəydim heç soruşmazdım.. Qoca ele ürəydən ağladı ki, sanki 92 illik həyatında ağaran saçlarında olan o dərdləri ilk dəfə yaşayır..

“Adı Hafiz idi. Sənin adaşın. Atasından sonra diş-dırnaqla bir oğul böyütdüm nə olsun ?! 92 də yenə başladı. Başımız batsın ! sovetlərin qulu olmuşuq həmişə. Bu dəfədə o murdar erməniləri üstümüzə göndərdilər oğlum neynəsin yazığ nə qədər getməy isdəsədə qoymadım getsin. Az deyildiye tam 48 yaşı varıydı o boyda bir kişinin nə işi var idi orda ? arvad uşağıda var idi . Onlara kim baxacaqdı ? yox olmazdı.. qoymadım.. ama nə fayda 2 gün sonra Onalara getdim ki hal əhval soruşum oğlum nə gəzir? Dedilər gedib artıq. Elə o gedən bu gedən birdə qayıtmadı.”

-Başın sağ olsun xala , bu ki bir fəxrdir sən o boyda şəhidin anasısan.  Ürək-dirək vermək isdədim guya. Qocada qabağımda o qədər ürəynən ağlıyırdı ki  mənimdə gözlərim yaşarırdı.

“Bax ən ağırıda bududa oğlum şəhid olmadı.. o minaya düşüb əyağını itiribmiş hərbi qospitalda dözə bilmiyib özün öldürmüşdü.”

Qoca kürəyinə saldığı tünd qaramtıl yaşıl şalı ilə gözünü sildi. Sonra yenə

“Oğlum adaşın idi.Adınız bir olsada  bəxtiniz bil olmasın bala.Elə indidə nənənlə poçdan gəlirik. Ərimin ölüm məktubu gəldi... Bax buna görə diyirdim hər şeyi soruşmazlar . Gördün söhpəti dəyişirlər səndə dəyiş..Əşi nəysəye mənidə ağlatdın. Başqa nə var nə yox”-dedi.Birazda danışdıq ki nənəm gəldi , mən getdim öz otağıma. O günə kimi həyta tamam başqa bir gözlə baxırdım. 

O gün anladım ki əsil dərd qəm kədər hətta əsil sevgi nədir. Tam 67 il birini gözləmək səni yarı yolda qoymasına baxmayaraq tam 67 il. Zarafat deyil az qala bir insanın ömrü qədər. Elə o gün bildim gerçək sevgi nədir deyə.

Bu gün isə həzin mahnılarla o nostajini yaşayıram.Bəzən öz kiçik otağıma bir küncə qısılıram. Yadıma düşdükcə gözlərim dolur.Pəncərəmdə tıkkıldayan yağış , küləylər şəhərinin o solğun və tünd küləyi  sanki dərdləridə üzə vurur. Elə bil uzaq diyarlardan kədər gətirir , yalnızlığın , kimsəsizliyin dadından dəm vurur. Bilirəm məndədə günah var.İki gün öncə könlünə toxunduğum qadının yalnızlığıdır bəlkdə yaşadıqlarım.Əsən hər küləkdə onun qızıl saçlarından keçib gəlir sanki. Qoxusu  var qısaca hər yerdə. Yada bilərəkdən küləylə ətrin göndərir. Necəki mən qələmlə çatdırıram sözlərimi o da elə.Və o gün deyəndə ki bu şəhərə lənələrindən danışarsan oğluna  , o anlamadı bu şəhər deyəndə içimizdəki şəhərdən danışırdım. Ölçüsü yumruq boyda olan ürəkdə yaratdığım ölkənin şəhəri..Ortaq arzularımızı birləşdirən şəhəri.

Və ən əsası bu gün alayıram ki , hər kəs səni tərk edəcək , səni acılarla baş başa qoyacaq. Əsas olan oldur ki sən bu gün az qala bir insan ömrü qədər zaman müddətində uğrunda üzülərək yaşamağa dəyəcək birini tapasan.

               Noyabırın son günüdür.. Saatlar sonra başlıyacaq soyuq dekabr..

Yazsam ki bu ayıda sevmirəm , hər kəs deyəcək ki nolduye bu insan hec bir ayı sevmir. Ama bu həqiqətəndə belədir. Yadımdadı lənətlənmiş həmin il.. soyuq yanvar ilə başlayıb şaxtalı dekabrla bitən 2009... Bəli həmin il çox ağır olub mənimçün və elə həmin gündən sonra mənim nifrətim var   soyuq günlərə, soyuq aylara, soyuq fəsillərə.. Həmin il babamın ölümü ilə başlamışdı.. Novruz bayramında bizə pay gətirən babam evə qayıdanda maşın qəzasında öldü.. Və indiyədək mən özümü bu ölümdə günahkar bilirəm. Çün ki babam həmin gün mənə “Bax Hafiz bunları sənə görə gətirmişəm oğul”demişdi.  Babamın ölümün hələ “həzm” etməmiş Mənə qardaş kimi əziz olan Bibim oğlu xərçəng xəstəliyindən öldü. Həyatının son ayını bizdə keçirən “qardaşımın” vəfatı məni həqiqətən sarsıtmışdı.. Bizim birgə çox arzumuz var idi və həqiqətən o yeganə insandır ki Hər dəfə qəbri üstə ziyarətə gedəndə özümü saxlaya bilmirəm. Hönkürə hönkürə ağlayıram..Daha sonra ailəmizin iki üzvünün ölümü məni o qədər sarsıtdı ki uşağ olsam belə kədəri içimdə boğmağı öyrəndim. Həvəslə 10 yaşımı qeyd etməyi arzulayırdım ki , olmaz dedilər.. Ailəmizdə yas var dedilər..

Bax sevgili mən buna görə Sevmirəm soyuq olan hər günü.. Elə səninlə ayrılığımızda soyuq bir gündə oldu.. Keçmişdəki nifrət dolu səhflər və bunları gizlədərək gələcək qurmaq arzusu. Bilirəm səndə məni sevirsən bəlkə az , yada düşünə bilmədiyim qədər çox.. Elə məsələdə burdadır ki , sevgi məhz sevməklə olmur.

Bu gün pəncərəmi döyən yağışda mənə sənin ətrini gətirir. Yada hələdə burnumda sənin o çay qoxulu, hər dəfə ciyərimə çəkəndə mənə sevməyin nə olduğunu öyrədən ətrin qalıb..İlk görüşdə aşiq olmuşdum, daha sonra qoxunu ciyərlərimdə hiss etdim. ilk dəfə “Parfumer” kitabını oxuyanda “necə ola bilər ki bir oğlanın qoxulara bu qədər marağı olar ? “ deyə sual vermişdim özümə. Bu gün biraz düşündümdə mənim Həmin oğlandan tək fərqim gün keçdikcə yeni ərtirlər deyildə hər gün eyni ətrin arzusunda olmağımdır.. Bu sənin ərtindir.. Qızılı  saçların vardır birdə sonsuz sevgimi üzərində qurduğum o saçlar və o saçlara valehedici şəkildə yaraşan dəniz gözLərinin içərisində özümü tapdığım gün səni sevdiyimi anlamışdım.. Bilmirəm sevgim qarşılıqlıdı ya yox amma bu sona qədər davam edəcək.. Və bu gün sona qədər yaza bilmədiyim bu hekayə sözümün tükəndiyindən deyildə fikirlərimin darmadağın olmasındandır.. 

Bu Məqaləni Yaxın dostum Kənan Süleyman yazıb.. Mənimçün çox böyük dəyəri olan o insana daim dəstək verməyi özümə borc bilmişəm. Bu yolda mənimlə birlikdədir və bu daim belə davam edəcək.
-Təşəkkür Qardaşım..                                                  


                                                       "Ölsəm şəhidəm qalsam qazi "

Və qələm vərəqə yaxınlaşır. Düşündüm ki artıq yazmaq vaxtıdır susmaq deyil. Axı bizim məqsədimiz, seçdiyimiz bir yolumuz var. Nədir axı bu yol?! Sonu harda bitir? Yada heç bitəcəkmi?. Düzü bu suallar həmişə məni narahat edib. Ama ki bu yolun bir məqsədi var “siz”lər. Xalq üçün yazmaq. Çox vaxt bu sətir ağlımdan keçər xalqı düşünəndə “xətt çəkib öz teleyinə düşünmək xalqın taleyin...” Xalq üçün canını fəda edən, öz həyatını puç edən insanlara qarşı böyük hörmətim olmuşdur. Axı onların məqsədi müqəddəsdir. İNSANLARI insan etmək. Mən də xalq üçün hər şeyə hazıram. Canımdan belə keçməyə. Axı mən 1 nəfərəm onlar milyonlarladır. Məncə milyonların oyanması üçün bir nəfərin batışı heçnədir. Ama yenədə o 1 nəfərin etdiyi böyük bir işdir. Ona görədə bu yolda ölsəm şəhidəm. Əlinə silah alıb xalqını qoruyanla, əlinə qələm alıb xalqını oyadanın arasında fərq görmürəm çünki mən. Ama ya yarı yolda qalsam? Yazmasam, yox olsam. Və hər şey yarım qalsa onda? Mən deyim, sadəcə “heç kim”lər dən biri olaram. Məndən söz düşsə biri var idi qorxdu çıxdı getdi deyərlər. Yəni bir işə başladınsa ya bacaraqsa yada tam batacaqsan. Atam həmişə mənə bu sözü deyir və məndə onu özümə şüar seçmişəm “ya bir yarışda qalib olacaqsan yada heç olmayaqsan” mən qalibiyyəti seçdim. Və olacamda Hafiz bəy kimi dostların köməyi ilə. Mənim üçün qalibiyyət müsbətə doğru dəyişən 1cədənə insan deməydi. Düşünün dəyişən 100lərlə insan 100lərlə uğurdun mənim üçün. Deyəlim ki hərə bir tərəfdən yazdıq. Xalq bu xəstəlikdən azad oldu. Və daha gözəl Azərbaycan oldu. Xəyalımda kı Azərbaycan. Fahişə ruhluların olmadığı bir Azərbaycan. 11-12 yaşlı sevgililərdən arınmış Azərbaycan. Təsbehin namus olmadığı bir Azərbaycan, 13-14 yaşdan çayxanlarda böyüyən “oğlan”ların olmadığı Azərbaycan. Ailə qətliamları olmayan, 1-2 qram toza görə həyatı puç olanların olmadığı vətən. Kol arxaları deyə bi mədəniyyət olmadığı Azərbaycan və daha nələəər nələr. Bəli bu mənim arzularımdır. Arzu... Hansı gerçəkləşməsi üçün ya Tanrıdan güc diləyərsən yada sadəcə diləyərsən. Düşünürəm ki tanrı bu gücü mənə verib və mənim bu gücdən istifadə etməməyim günah olardı. Bəli xəyalımdakı Azərbaycan bunları istəmirdim ama istədiklərimdə var sözsüz. Saf sevgi, vətənə sadiq olan. Mİllət sevən ama separatçı adlandırılmayan. Və daha çox şeylər. Mən və mənim dostlarım bizim kimilər və sizlər! Əminəm ki belə olsa bacararam bacarıq birlikdə!.O zaman ölsəm şəhidəm... Ama heç kəs tam bacaracağıma zəmanət vermir, sözsüz verədə bilməz. Bunlar hamısı fərziyədir. Çoxsu doğru olar çoxsuda səhv çıxa bilər.Çoxsu səhv idi ama dəymədilər. Ama nədənsə ən doğru olan Nəsimi idi o çarmıxa çəkilən Nəsimidən buyana çarmıxa çəkilə çəkilə gedirik.. dərimiz soyurlar.. milli ruh və mənəviyyatımızı hər gün soyurlar.. bizi öyrəşdirirlər.. Mən öyrəşmiyəcəm lakin. Ama bir az fərqli olsa. Biz yazsaq çatdırsaq və oyatsaq. Ama tam oyatmasaq. O zaman nə olar? 2 böyük ziddiyət? Yoxsa yenə məhv olarıq. Mənim fərziyəm bu yöndədir ki bir xəstəlikdən yayılacaq düşüncəmiz. Sözdə sağlamları sözdə xəstələrə çəkəcək. Və gecdə olsa bu dünyaya yayılacaq. Zamanla düzələcək. Və mən bir müharibə veteranı tək, qazi kimi kənardan bu gözəl dəyişimi izləyəcəm. Ama düşünəndə pisinidə düşünmək lazımdır mütləq. Dahilər belə edirlər bildiyimə görə. Ama dahi deyiləm, dahi kimi düşünməyə çalışıram. Nəysə çox uzatmıyım. Birdə bunu düşünün biz yoxuq, HOST yoxdu, Okaber, Pranga, Hafiz, Müşviq abi (və daha kimlər.) Ola bilər idealogiya və istəklər fərqlidi ama məqsəd hamıda eyinidi axı xalq millət və vətən. Və bunlari düşünən Heç kəs yoxdur. Düşüncələr yalnız ehtiras,aqresiyya,kreslo davası, yalan, aldatma və nəfsdən ibarətdir. Qardaşını 40qram ətə görə öldürən, atasını 4qram toza görə öldürənlər və daha nələr. Əsl qiyamət? Yoox hələ bu azdı bunlar şükürlü qalacaq daha sonra olacaqların yanında. Bax əsl XƏSTƏLİK yayılmağa başlıyacaq və çarənin sahibləridə topraq altda olacaq. Və bu sevdiyiniz dünyanız məhv olacaq. Nəmi edək? Mənim 1cə fikrim var. Özünüzdən muğayət olun. Gec deyil hələdə heçnəyi dəyişmək üçün. Dəyişədə bilər niyədə yox. Ama əgər bunları etməsəz, biz Əgər bacarmasaq, oturun və sakitcə Tanrının sizə göndərəcəyi qurtarıcıları gözləyin, Yadaki onlar gələnədək XAOSA şahid olun!

"21" 
Görməsək də , getməsək də , Bizimdir o..

Tam 21 il..necə olduki öz yaşadığın yeri qoyub gedərkən düşünmədin ki , sona qədər vuruşmaq olar ? avtamatın tapancan olmasada daşnan olmazdı ? axmaq ! necə insansan ki sən atıb öz torpağını gəldin hə ? hər küncünə qədər tanıdığn doğma Ağdamını atıb gəldin hə ? bəs sənin insanlığın , mənəviyyatın ?! vətən qeyrətin ?! .. başa düşmədinmi ki qaçıb doğma torpaqsız qalmaqdansa ölməyin yaxşıdı ? hardan düşünəydine axı .. səndə ki insanlıq qalmıyıb.. mən .. mən heç o torpaqları görməmişəm , oranın havasını suyunu dadmamışam ama oranı səndən çox sevirəm.. sənin düşüncəndə isə sadəcə virtualda coşan biri kimi görsənirəm.. iş burasındadır ki sən heç virtualda belə sözünü deyə bilmirsən qaldıki mənim kimi realda diyəsən.. sən necə insansan axı ?! niyə hələdə 23 iyul gələndə hər il pis olursan.. o da ki əgər olursansa.. bu dövlət uduzur.. bu xalq günü gündən batır.. bilirsən bu xalq nə zaman belə oldu ? o zaman olduki mayın 18 nin nə günü olduğunu bilməyən 15 yaşlı Laçınlı qıza heç kim ağzın açıb bir kəlmədə demədi. axı bizdə demakratiya var özü bilər.. hara qədər biləcəysize ? bu dəfə həmişəkindən sərt olacam.. daima təmkinlə yazırdımsa bu gün əsəblə nifrətlə yazıram.. yazacam ki , fərqi yoxdu əlilsən ya sağlamsan fərqi yoxdu əyağın ya əlin şikəstdi .. fərqi yoxdu karsan ya korsan.. bir şeyi dərk eləki daha yatmağın vaxdı keçib.. əgər realda qorxursansa küçələrdə insanlıq azadlığ bağırmağa heç olmasa bir dəfə vaxdıvı sərf elə virtualda yaz. birləşib dünyaya çatdıraq ki biz kimiy.. Qarabağ bizimdir.. 1 həftə öncə oxuduğum kitabda belə bir cümləylə rastlaşmışdım : "vərdiş 21 günə olur. əgər 21 gün ərzində hər gün eyni şeyi təkrar etsən artıq vərdiş olacaq səndə" .. baxın bizdə nə 21 gün nə 21 bir həftə nədə 21 ay deyil.. tam 21 ildi.. 21 ildiki Ağdamsız Azərbaycan var.. Qanadını qırdılar qartalımın 21-22 il öncə.. artıq vaxtdır.. cihad etməyin vaxdı.. xaiş edirəm bir dəfədə düşünün nə keçir əlinizə boş sülhü müdafiyə etməklə ?.. inamsızlıq beyninizə hopub.. inanın .. bir dəfədə olsun inanın ki Qayıdacaq torpaqlar və bu sizin sayənizdə olacaq .. artıq vaxtdır.. 21 il ərzində yaşadığınız hüzn bəs edir.. məncə cihad etməyin vaxdı çatıb..

• "Edam günü" •
qələmim ağlıyır önümdəki vərəqlər qaralanır
yazdıqlarımı düşündükcə ürəyim paralanır. . (okaber)

Edam günü.. beynimdə səsləndirdiyim bu 2 söz həyatımın illər sonra necə olacağını bildirir sanki..otağıma sküt çöküb. . səssizlik sakitlik vermir bu dəfə.. əllərimdə əsir.. qələm tutmayan barmaqlar, 1 neçə il sonra repressiya qurbanı olacağını bilən bir yazar və bunlar sakit otaqda kar edir insanı..nəhayət yalançı səssizliyi pozacaq bir musiqi və playlisti okaberin , pranganın mahnılarıyla dolu olan yeniyetmə edam günü musiqisiylə başlayır yazmağa. 

yazır .. yorulmaq bilməyən qələmdə sanki nifrət edir.. niyədə etməsin ? kim dayana bilər ki , bildikdən sonra ki edam gününə az qalıb ..ən pisi isə həqiqətləri yazdığına görə məhkum olanlar, edamına dözə bilməyən sevdikləri , ailəsinində nifrəti yaranır hakimiyyətə..məhkum olmuş milliyətci sevdiyi qadınla gəzdiyi küçələrdəki xatirələri canlandırdıqca beynində əsən əlləriylə silir göz yaşların.. bilirki artıq dözümü qalmıyıb.. yaşı cavan olan gənc az yaşlı həyat təcrübəsində gördükləri qanadı qırıq qartalın çəkdiyi əzablardanda çoxdur.. sevdiyi qadında artıq onnan ümidini kəsdiyini bilir.. bilir ki daha Azadlığ carçısı küçələrdə Azadlığı bağıra bilməyəcək.. Qanadı qırıq qartalını Azadlıqdan məhrum tərzdə tərk edəcək. halbu ki o bu yolu seçəndə inanırdı. inanırdıki Azadlığı dadacaq bu xalq..və bir gün edamına az qalmış gənc dözmür .. dözmür ona göndərilmiş məktubdakıları oxuyarkən.. gözləri dolur əllər əsir biraz özünə nifrət qəm kədər və məktubdakı sözlər yadında düşür .. yazılmış sətirləri oxuyan gözlərdəki yaş.. dözülməz ağrı verirdi ürəyə.. .. məktubda sevdiyi qadının başqasıyla evləndiyi , ailəsinə vətən xaininin Valideynləri kimi baxılması yazılmışdı.. və bu sözlər o qədər acı verdiki o gəncə edamdan öncə urəyi dayandı.. o hətta edam gününə qədər dözə bilmədi..
bunları yazan yeniyetmə çox gözəl bilirdiki bir gün onuda bu tale gözlüyür..o dərk eləmişdiki ya bu dövlət azad olacaq. yada bir gün onuda qarnı burnuna dəyən məmurlar ifşa edəcək.. edama məhkum olacaq. ancaq o inanırdıki onun edamından sonra çox insan dəyişəcək. elə bir çevriliş olacaqki azadlığın nə olduğunu anlayacaqsınız..

"Dost'a məktub"
-salam dost.. yeni kimi görünən bir gün və sənə yenə bir məktubum var. . buralara qayıtma. burda vəziyyət çox pisdir . əlbəttə biz hər cür çətinliyi birlikdə keçəcəyimizə söz vermişdik ama bu dəfə tamam fərqlidi. artıq məndə bezmişəm. Burda olanlar çətinlik deyil dost tamam başqa bir şeydir .. artıq küçədə cavan oğlanların çoxunda təspey , ağzında siqaret.. və varavskoy olublar.. yadaki bir neçə gey yığını. qızlarda avropalaşmağa hər gün dahada yaxınlaşırlar. necə diyərlər "müasir olmaq isdəmişdi , ola ola faişə oldu" ama şükür Tanrıya ki , normal insanlarda var. dost bilirsən burda hər şeyin dəyəri günü gündən itir ? ... bunlar sevgini axmaq tərzdə başa düşürlər. yəni səni sevirəm deyir bunu subut edəcək bir şey eliyir və sevgili olur .. yadındadı o keçmiş günlər. qara saçlı qısa boylu qız ? onu necə sevdiyim? qəhvəyi gözlərinə həsr elədiyim misralar ? dost indi belə şeylər qalmıyıb .. insanlar bütləşirlər sanki .. birdə hər tinə öpüşən "çütlük " lər var.. iyrəncdi.. axı bunu sən mənə başa salmışdın ki "sevgi yoxdursa öpüşmək tüpürcək alış verişidi". elə bu çünlüklərdədə tam bu cürdü..bunlar qoxunu ciyərə cəkmək anlayışında səf başa düşürlər. bunlar tam bir axmaqdır dost. buralar bu cürdü.. hələ bu olanların hamısı deyil.. çalışacam ki , özümü toparlıyan kimi yanına gəlim sənə hər şeyi öz dilimlə başa salım.. nəisə dost artıq gecdir sən qayıtma buralara...